അവളൊരു ചുവന്ന റോസാപൂ എനിക്കു നേരെ നീട്ടി ..
നിറം കെട്ടു പോയ ഒരു ബാല്യം , ആ കണ്ണുകളില്‍ കരിന്തിരി കത്തുന്നു ...
നാട്ടുച്ചയായിരിക്കുന്നു ,
അവളുടെ മുഖം പോലെ ആ പൂക്കളും വാടിയിരിക്കുന്നുവല്ലോ..
സങ്കടം സഹിക്ക വയ്യാതെ എന്‍റെ കാഴ്ചകള്‍ മങ്ങി ...
അവളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു ... " പൂ വേണ്ടല്ലേ .."
ആര്‍ക്കും വേണ്ടാത്ത ഒരു പൂ കൊഴിഞ്ഞു വീണില്ലാതാവുന്നത് പോലെ ..
അവള്‍ മുള്ളുകള്‍ നിറഞ്ഞ ആ പൂക്കള്‍ കൈകളില്‍ മുറുകെ പിടിച്ച് അകലേക്ക്‌ നടന്നു മറഞ്ഞു ...
ഇന്നും വങ്ങാനാവാതെ പോയ ആ പൂവ് എന്‍റെ കണ്ണു നിറക്കാറുണ്ട്.
